از پوسترهای اعتماد تا دره های بی اعتمادی

بیهق اندیشه:فرهاد ترابی/سال ۷۵برای تسریع در حل یک مشکل اداری در تهران، هنگام نماز مغرب و عشاء، نامه ای از حاج آقای باغانی گرفتم.
دوران مجلس پنجم بود و ایشان نماینده نبود و با عنوان مستشار قوه قضائیه،نامه را برایم نوشت و امضا کرد.
امام جماعت مسجدی در منطقه ده بود.
تنها برخوردم با حاج آقای باغانی در همه عمر،همان چند دقیقه بود.

حجت الاسلام علی اصغر باغانی و حسین هراتی و مرحوم دکتر راه چمنی، شمایل اصلی نمایندگی و سیاست ورزی در سبزوار ما بودند.

برای ما که دانش آموز ابتدائی بودیم، سیاست در منطقه خلاصه شده بود، در همین اسم هایی که هر چهارسال یک بار،در قالب پوسترهایی با یکی دو رنگ ساده، بر در و دیوار شهر و روستا خودنمایی می کرد.

این پوسترهای نقش بسته بر دیوار و این اسم های برجسته شده،در آن روزهایی که از انقلاب ۵۷دور نشده بودیم و در میان جنگی تمام عیار بودیم؛یعنی روزگاری ویژه و آدم هایی قابل اعتماد.

آدم هایی که می شد،به عنوان نماینده یک شهر،به نزدشان رفت و فارغ از همه گرفت و گیرهای فکری و سیاسی، تقاضای حل مشکلی را نمود.

اصلا قرار نبود،کارویژه این پوسترها، چیز دیگری جز گره گشایی و خدمت باشد.

اسم هایی که نظام اجازه داده بود، پوسترهایشان را بر در و دیوار شهر، به تماشا بگذارند،برای مردم از هر عیبی بری بودند؛ نه صحبت از وام میلیاردی ایشان بود و نه از حق و مزایای مجلسی که می رفتند.نه واژه رانت و سواستفاده مالی و …هیچ نبود!

در روزگار پوسترهای رنگ و رو رفته، خبری از بازداشت نماینده، یا تعقیب قضایی نبود و به ذهن کسی خطور نمی کرد، کسی بتواند از این موقعیت سوء استفاده کند.

هر چه که بود زلالی و سادگی بود.اگر حرفی بود؛ بر سر اعتقاد بود، درست و غلط،عقیده بود و کسی بر سر اعتقادش معامله نمی کرد.

آسیب شناسی کنیم، ببینیم ما در مسیر اعتماد مردم چه دره های ژرفی ایجاد کرده ایم.ببینیم جرم کسانی که با نام نماینده مردم، به فکر زراندوزی بودند و در لجن دست و پا می زدند، چیست!؟جرم کسانی که به واسطه رفتارشان کسی دیگر به پوسترهای نقش بسته بر دیوار، نمی تواند اعتماد کند را کدام مرجع باید رسیدگی کند!؟

حجت الاسلام باغانی نماینده ای در آن حال و هوا بود؛ پس همیشه قابل احترام است و خواهد بود.شمایل های یک دوره، همیشه قابل ارجاع و احترامند؛ هر چند ما با طرز فکر و نگاهشان بیگانه باشیم./نشریه ملک بیداری