روضه مقاومت مادرانه/ حاشیه نگاری از روضه های خانگی مادرانه

روضه مقاومت مادرانه/ حاشیه نگاری از روضه های خانگی مادرانه

زهرا محمدی

بیهق اندیشه/ ظهر که تماس گرفتند برای شرکت در مراسم؛ از شنیدن عنوان جلسه تعجب کردم. مقاومت مادرانه! نه ارتباطی با این گروه داشتم و نه شناخت قبلی؛اما می‌دانستم قرار نیست با یک قالب تکراری از مراسمات این روزها روبه‌رو شوم.

بعد از ورود متوجه شدم حدسم درست بوده است! «تنها راه کربلایی ماندن،در رفتن است!»، جمله ای که روی ستون خانه نصب شده بود و تا آخر مجلس غرق در معنی اش بودم. مقصود از رفتن چیست؟یا اصلا به کجا رفتن!؟ روی در و دیوار سیاه‌پوش شده، اینچنین جملاتی به چشم میخورد. مادران جوان با نوزادانی در آغوش، گرم صحبت و خوش و بش بودند! اتاقی هم برای بازی کودکان آماده شده بود.

از هویت نهضت و قیام امام حسین (ع) میگفتند و کتاب انسان ۲۵۰ ساله را معرفی کردند. میز کتابشان برایم جذاب و ناب بود، در کنار عزاداری و اشک بر حسین(ع)، شور و شعور حسینی را با هم طالبند! مادرانی که با دانسته‌هایی عمیق و همراه با فرزندان شان در بحث شرکت داشتند؛ مصداق جمله “زنان با یک دست گهواره و با دست دیگر دنیا را تکان می‌دهند” بودند.

آزادی و آزادگی!؟‌ تعریف متفاوت این واژه در دنیای اسلام و غرب مباحثه میشد و اینکه یک حکومت یا شخص، چطور به خود این اجازه را می‌دهد که زیر سایه واژه آزادی به کتاب الهی مسلمانان اهانت کند؟ و چرا این روزها به بهانه آزادی فطرت آزاد انسان‌ها را محدود و محدود‌تر می‌کنند؟

حسن ختام مجلس شد قطرات اشکی که از مصیبت وارده بر زینب(س)جاری شد. دیدنی ترین صحنه هنگام روضه شش‌ ماهه کربلا ثبت شد؛ مادرانی که اشک امانشان را بریده بود و طفل شیرخوارشان را رباب گونه و با تمام وجود به خود می‌فشردند و نوزادانی که در سکوت نظاره‌گر اشک مادر بودند و چه گهربار اشکی!…